‘Wat neem je mee uit de zomervakantie?’
Het was de eerste vraag aan het docententeam waar ik deel van uit mag maken in dit nieuwe schooljaar. Deze plenaire bijeenkomst als start van het nieuwe schooljaar was voor mij en vele anderen de eerste dag op de werkvloer sinds 17 maart. Een periode van 169 dagen zonder datgene wat je het allerliefste doet; docent zijn! Want helaas, dit gaat nu eenmaal niet naar behoren via Zoom, Skype of één van de 72 andere digitale verzinsels die menselijk contact zouden moeten vervangen. Het is geklets. Alle vormen van digitale communicatie schieten tekort in hun poging een groot gemis te verbloemen. Ik kan slechts oordelen over klaslokalen, maar ik vermoed dat er dagelijks mensen met steeds minder zin inloggen in een digitale kantooromgeving.
Het nieuwe werken. De nieuwe samenleving. Het nieuwe normaal. Er zijn leuke koosnaampjes voor bedacht, maar er is maar één normaal; een maatschappij waarin communicatie in woord en gebaar in het echt wordt ervaren en niet via pixels. Uiteraard is dit een persoonlijke visie en de mening over wat normaal is en wat niet zal ongetwijfeld verschillen, maar in een tijd waarin iedere mening zonder enige weerstand geuit mag worden, stap ik even over deze paradox heen. Ik zie mijzelf absoluut niet als normaal, dus ook in de ‘normale’ wereld was het soms passen en meten.
Wat ik heb meegenomen uit de vakantie? De wetenschap dat niet mogen lesgeven mijn leven zinloos maakt. Dit merkte ik die eerste maandag, toen ik voor het eerst in zes maanden weer echt een vlaagje geluk voelde. Geluk omdat ik weer in persoon mocht zijn waar ik het liefste ben; op school. Ik weet het antwoord niet exact meer – een ADHD’er heeft nogal de neiging uit het hart te prediken als emoties de overhand nemen – maar ik weet wel dat het een beter gevoel gaf dan de zondag in juni, toen ik uit pure wanhoop op het schoolplein heb gezeten om (wat later bleek) een afscheidsbrief te schrijven. Wat begon als een ode aan het mooiste beroep ter wereld, werd een wanhoopspoging te onderkennen wat ik eigenlijk al wist; leven zonder les te geven is geen leven.
Enfin, na een crisis interventie en zo’n 100 uur praten, is de storm iets gaan liggen. Ik mag weer doen waar ik goed in ben en wat mij gelukkig maakt, ook al moeten er mondkapjes, hoestschermen en 1,5-meter afstand aan te pas komen. Jawel, de zaken waar de #ikdoenietmeermee -derlanders zo hard tegen ageren, maken niet alleen onderwijs mogelijk, maar maken het weer mogelijk voor heel veel kinderen en tieners om in een veilige omgeving te zijn. Een omgeving die ongezien een fundering van vertrouwen en liefde biedt aan ongelooflijk veel mensen. De waarde van de fysieke werkplek wordt overschat en te snel in één adem genoemd met het digitale werken. Wie twijfelt aan de waarde van een werkplek, heeft óf geen leuk werk of beseft zich niet hoeveel tijd een mens op ‘het werk’ doorbrengt (in het geval van het ontbreken van een leuke werkplek; mijn oprechte medeleven).
Want dát is de schaduwzijde van deze crisis die men niet lijkt te zien; voor heel veel mensen is ‘normaal’ niet zo normaal, maar gewoon heel bijzonder. Onderwijs op afstand is voor velen een oplossing, maar voor anderen is het een situatie die kwalijke zaken als geweld, misbruik en verwaarlozing, zowel fysiek als mentaal, in de hand speelt. De zorghelden, die we zo hartelijk hebben onthaald met applaus, hashtags en vlaggen, zien een donkere kant van Corona. Zij zien sterfbedden met kinderen ernaast, kinderen die hun opa, oma, vader of moeder moeten missen. In de zorg ziet men het verdriet van verlies, van ellende en van de dood van dichtbij. Ze zien mensen die hulp nodig hebben, maar niet krijgen, omdat de zorg overbelast raakt. Hulpverleners zien de gevolgen van eenzaamheid en isolatie, niet vanwege een quarantaine, maar vanwege een dagelijkse thuissituatie die reeds aanvoelde als gevangenschap. Ouders zien hun kinderen worstelen met hun ontwikkeling, omdat hun realiteit zo drastisch veranderd is.
Je kunt voor of tegen Corona zijn, voor of tegen maatregelen. Je kunt denken dat Bill Gates mensen trackt en je kunt geloven dat zendmasten virussen verspreiden (al zijn deze meningen mijn inziens rede genoeg om stem- en voortplantingsrecht aan banden te leggen, maar dat terzijde). Je kunt Mark Rutte een eikel vinden of een held. Je kunt Nederland een dictatuur of een vrijstaat vinden. Je kunt de politiek bedanken of verafschuwen. Allemaal standpunten die vanuit de vrijheid van meningsuiting nog ergens een heel klein beetje verklaarbaar zijn.
Maar ik begrijp niet waarom mensen kunnen denken dat de dood minder erg is dan welke maatschappelijke beperking dan ook. Een dergelijk denkbeeld lijkt mij een voorbeeld van privilege; wie ellende niet kent, herkent het ook niet. Is dit de reden dat examenfeestjes, sportwedstrijden, het laatste rondje, een dagje strand, een BBQ in het park, een dansfeestje, een hapje eten, een terrasje pakken en alle andere activiteiten die momenteel worden afgeraden, belangrijker lijken te zijn dan het leven van een medemens?
Als dit werkelijk zo is, zou ik graag een oproep doen om een tegengeluid te laten horen!
Ik roep iedere Nederlander die de schaduw van de Coronacrisis heeft gezien op hun verhaal te delen onder de hashtag #ikdoewelmee. Deel je verhaal als je iedere avond de dood van je handen spoelt na een dag verplegen op de IC. Deel je verhaal als je al 8 maanden binnen zit, omdat contact met de buitenwereld je einde kan inleiden. Deel je verhaal als je naast een sterfbed zit of hebt gezeten. Deel je verhaal als je zonder werk zit en de financiële wanhoop nabij bent. Deel je verhaal over die ene vriend of familielid die wél 29 was toen ze stierven, omdat ze – niet door eigen toedoen – deel uitmaakten van de risicogroep. Deel je verhaal over eenzaamheid en afzondering, omdat je kinderen en kleinkinderen niet op bezoek mogen komen. Deel je verhaal over de onzekerheid van uitgestelde medische onderzoeken. Deel je verhaal als de Corona crisis je tot wanhoop drijft.
Maar deel vooral je verhaal als je vindt dat het gehoord moeten worden. Of je nu jong of oud bent, ziek of zwak, rechts of links; deel je verhaal, simpelweg zodat mensen kunnen inzien dat de maatregelen hét wapen zijn tegen het virus. Zonder virus, geen maatregelen. En dat is toch wat we allemaal willen?
De verhalen die volgen – en ik hoop dat er één voor iedere demonstrant op het Malieveld volgt – hebben twee zaken gemeen; het einde is onbekend, maar ze hebben allemaal hetzelfde startpunt. En dat startpunt is níet het beleid tegen Corona, maar het virus zélf. Een brand dooft immers het snelst als je de zuurstofbron weghaalt.
Want ons land brand nog steeds, aangewakkerd met drogredenen, ongefundeerde meningen, narcisme, egocentrisme en kortzichtigheid van mensen die hun eigen bewegingsvrijheid waardevoller achten dan het leven van een medemens. Hoe meer discussie er ontstaat over mensenrechten, des te meer menselijkheid er verloren lijkt te gaan. Het vermogen om er voor elkaar te zijn, verliest het van de drang om gehoord en gezien te worden. Maar wie ziet er de zwakken, de zieken en de gestorvenen? Waar zijn de stemmen van hen die niet meer kunnen spreken?
Een persoon die veel en hard praat, heeft over het algemeen weinig te zeggen. Dit kunnen we niet negeren, want dan wordt er simpelweg harder gepraat. Laten we daarom het hele verhaal delen, om het gesprek in balans te brengen en zij die niet gehoord worden, hun stem teruggeven.
Dus bij deze mijn verhaal.
Ik ben 29, docent in hart en nieren, reumapatiënt, ADHD’er, Borderliner, man en vader. Corona kan voor mij ernstige gevolgen hebben, maar niet zo ernstig als een nieuwe lockdown. Mijn geest kan donker worden, zo verschrikkelijk donker, dat voor mijzelf leven er soms niet inzit. Dan wil ik zorgen voor een ander en geen zorg zijn, al is de realiteit vaak anders. Ik heb er niet voor gekozen ziek te worden, maar ik draag wel de consequenties. Daarom leef ik (te) vaak voor een ander, voor mijn gezin én voor mijn leerlingen.
Maar ik leef. Ondanks de beperkingen. En dat is waar het uiteindelijk om gaat.
Daarom #doeikwelmee. Niet alleen voor mijzelf, maar ook voor de mensen die momenteel in de schaduw leven door de angst en risico’s van deze pandemie.
Met vriendelijke groeten,
Waldemar
Deel dit bericht zo veel mogelijk via alle Social Media!!!
Waldemar Nonsatis 